EFSAk hausnarketa-dokumentu bat argitaratu du, zeinetan elikadura-arriskuei buruzko jakinarazpenak orientatzeko gidalerroak proposatzen dituen, informazio-iturri publiko, fidagarri eta inklusibo gisa duen rola indartzeko. Dokumentu hori betebehar legal berrien ondorioz sortu da (besteak beste, gardentasun-araubidea), baita bilakaera sozial eta teknologikoaren eta EFSAren antolakuntza-estrategia berriaren ondorioz ere.

 

Gida berri honen gako nagusiak audientziaren analisia kontuan hartzea, teknika digitalen erabilera eta sare sozialen integrazioa dira.

Audientziak identifikatu eta segmentatzea

Gaur egungo gizarte-, teknologia- eta erakunde-eraldaketak direla eta, beharrezkoa da arriskuen jakinarazpenak bere trebetasunak, lan-praktikak eta egiturak egokitzea audientzietara eta euren beharretara. Horretarako, EFSAk bere audientzia segmentatzen du hiru mailatan; horrek modelo praktika eta errealista bat sortzea dakar jakinarazpen-estrategia garatzeko:

 

  1. Oinarrizko maila: espezializatu gabeko hartzaileak, informaziorik gabekoak edo informazio partziala dutenak. Horiei mezu argi, sinple eta zuzenak bidali behar zaizkie, ikusizko formatuetan (bideoak eta grafikoak), sare sozialetan erraz partekatzen direnak eta mugikorretatik kontsultatu daitezkeenak. Elikagaien arriskuei buruzko informazio erraza behar dute (onurekin alderatuta), eta edukia arriskuaren pertzepziora eta informazioa bilatu eta prozesatzeko gaitasunera egokitu behar da.
  2. Maila informatua: hartzaileek dagoeneko badituzte elikadura-segurtasunari, arriskuen ebaluazio zientifikoei edo espezializazio-arloren bati buruzko ezagutzak. Zientziatik harago doazen interes profesionalak (sozioekonomikoak edo soziopolitikoak) dituzte. Gaien konplexutasun-maila handiagoa da, eta arriskuei buruzko xehetasun gehigarriak eskatzen ditu. Jakinarazpenek prozesu zientifikoen irekiera eta gardentasuna bermatu behar dute. Horren adibide dira argitalpen zientifikoen laburpen sinpleak, erabaki politikoak hartzeko ardura duten pertsonen, kazetarien eta komunikazio-profesionalen lana errazten dutenak.
  3. Maila teknikoa: hartzaileek ezagutza tekniko handiak dituzte. Talde horretan sartzen dira EFSAren lanean parte hartzen duten langile zientifiko gehienak, besteak beste akademikoak, ikerketa-zentroetako langileak, erreferentziazko laborategietako langileak, etab. Arrisku-kudeatzaileak eta aholkularitza zientifikoaren beste eskatzaile batzuk ere talde horretan sartzen dira. Kasu horretan, informazioa aldizkari edo artikulu zientifikoen formatuan jaso behar da. Horrez gain, beharrezkoak izan daitezke interakzio-modu berriak, egungo foroak osatuko dituztenak informazio zientifikoa lortu, partekatu edo eztabaidatzeko, hala nola plataforma sozialetako kontu tematiko eta pertsonalak, tresna zientifikoak, lankidetza-proiektuak, ikerketa-elkarteak, etab. Sareko plataforma zientifikoen bidez langile zientifikoak ahalduntzeak ezagutza zabaltzen laguntzen du, eta arrisku-ebaluazioaren gaitasunaren irismena handitzen du.

 

Hala ere, EFSAk datozen urteetan gauzatuko dituen jakinarazpen- eta dibulgazio-jardueren hartzaileek ezinbesteko aldaketak izango dituzte, eta testuinguru profesional, sozial, teknologiko eta ekonomikoak jokabide, pertzepzio eta informazio-behar berriak ekarriko ditu.  Aldaketa demografiko eta kulturalek informazio-iturrien eta komunikazio-kanal tradizionalen aldaketa indartuko dute, eta sare sozialek protagonismo handiagoa izango dute; horrez gain, edukiaren sorrera espontaneoagoa izango da.

Eduki-estrategiak, formatuak eta komunikazio-kanalak

Azken hamarkadan zehar, sare sozialek berrien eta informazioaren hornikuntza menderatu dute, eta elikadura-arriskuei buruzko informazio-iturri nagusi bihurtu dira Europako 15 eta 24 urte bitarteko herritarren % 45entzat. Giza eta teknologia-baliabideak malguak eta dinamikoak izan behar dira inguruabar berrietara egokitzeko:

 

  • Azken belaunaldiko web-tresnak: gardentasun-araudiaren eskakizunek aukera ematen dute teknologia zaharkituak alde batera uzteko eta erabiltzailearengana orientatuta dauden eta gailu adimendunetako aplikazioen bidez eskura daitezkeen sareko tresna berriekin ordezkatzeko, hala nola atari irekiekin edo web-nabigatzaileekin.
  • Sareko komunitateak: plataformek aukera ematen dute audientzia modu dinamikoan segmentatzeko eta ardazteko; horri esker, dibulgazioa areagotu daiteke, kontu tematikoak gaituz eta langile zientifikoei ahotsa emanez. Etorkizuneko joerak audientzia-segmentuen arteko sareen interakzioaren alde egingo du, bestelako formatuak eta kanal tradizionalak ezabatuz.
  • Kanpainak: beharrezkoa da baliabideak lehentasunezko gaietan kontzentratzea denbora-epe mugatuan zehar, eta horiek helburu neurgarriak izatea. Kanpainak kontu puntualetan edo gai tekniko espezializatuetan zentratzen dira, eta eragin handiagoa dute jendearengan.
  • Multimedia: datuetan oinarritutako ikus-entzunezko informazio-produktuak hedatu egin behar dira. Kode irekiko tresnak daude, eta aukera ematen dute kostu txikiko produktuak egiteko eta horiek sare sozialetan partekatzeko.
  • Telebista: hedabide tradizionalek eragina izaten jarraitzen dute, eta herritar gehienek telebista erabiltzen dute oraindik, nahiz eta garrantzia galtzen ari den informazio-kanal nagusi gisa. Telebista kostuak eta pretentsioak mugatzen dute; beraz, agintaritza nazionalekiko eta interesdunekiko elkarlanak aztertu daitezke baliabideak partekatu eta maximizatzeko.
  • Hedabideak: gure eragina eta inpaktua aztertuz gero, hedabideetan dugun eraginaren eraginkortasuna hobetuko dugu.

Datozen urteetan, ezinbesteko aldaketa ebolutiboak egongo dira edukien sorreran, diseinuan, kanaletan eta komunikazio-trebetasunetan. Horrez gain, litekeena da audio-edukia eta laguntzaile adimendunak areagotzea. Aldaketa horiekin batera, ezinbestekoak izango dira kontrol-erronkak, informazioaren kalitatea eta legitimazioa, eta informaziorik ezaren eta polarizazioaren aldeko mugimendua iraultzeko saiakerak.